De Grinch (2018): een gelikte kerstvertelling met een verrassend mild hart

Met The Grinch (2018) waagde Illumination zich aan een nieuwe animatieversie van het iconische kerstverhaal van Dr. Seuss. Dat is geen kleine opgave: de norsgroene kluizenaar uit Whoville is cultureel erfgoed, gevormd door het oorspronkelijke boek, de klassieke tv-special uit 1966 en de uitgesproken Jim Carrey-film uit 2000. Deze versie kiest bewust een andere route. Minder anarchie, minder scherpte, maar meer warmte, empathie en publieksvriendelijkheid.

Verhaal en toon

Het uitgangspunt blijft vertrouwd. De Grinch woont afgezonderd op Mount Crumpit, ver boven het vrolijke Whoville, en verafschuwt alles wat met Kerstmis te maken heeft. Wanneer de Who’s besluiten het feest groter dan ooit te vieren, broedt hij op een plan om Kerst te stelen. Parallel daaraan volgt de film Cindy-Lou Who, hier neergezet als een ondernemend en vastberaden meisje met eigen plannen voor de feestdagen.

De toon is opvallend mild. Waar eerdere incarnaties scherp en soms ronduit bijtend waren, kiest The Grinch voor zachtheid en herkenbare emotie. Het verhaal verloopt voorspelbaar, maar wordt gedragen door een duidelijke focus op eenzaamheid en sociale uitsluiting. Dat maakt de film minder satirisch, maar wel toegankelijker voor een breed publiek.

Regie en spel

Benedict Cumberbatch verleent zijn stem aan de Grinch en kiest niet voor extravagantie, maar voor ingetogen cynisme. Zijn vertolking is beheerst en menselijk, soms zelfs kwetsbaar. Daarmee wijkt hij sterk af van eerdere interpretaties, maar dat is een bewuste en consequente keuze. De bijrollen, waaronder de immer enthousiaste Cindy-Lou en de praatgrage Fred, functioneren vooral als verlengstuk van de thematiek en brengen weinig verrassingen.

De regie houdt het tempo hoog en de structuur strak. Er is weinig ruimte voor improvisatie of stilistische uitspattingen, maar de film verliest nooit de controle over zijn doelgroep.

Stijl en thematiek

Visueel is The Grinch onmiskenbaar een Illumination-product: felgekleurde decors, ronde characterdesigns en een overdaad aan detail. Whoville oogt als een kerstkaart in beweging, soms op het randje van overprikkeling, maar technisch verzorgd en consistent.

Thematisch draait alles om verbondenheid en empathie. De film benadrukt dat de Grinch niet slecht is, maar eenzaam. Dat psychologiseren maakt het verhaal minder scherp, maar wel eigentijds. Het idee dat zelfs de grootste zuurpruim vooral behoefte heeft aan begrip, sluit aan bij een modernere kijk op klassieke slechteriken.

Context en opvallende details

Deze adaptatie werd geproduceerd door Illumination, de studio achter onder meer Despicable Me en Sing. Die afkomst is voelbaar in de humor en het tempo, maar ook in de neiging om scherpe randjes af te vijlen. De soundtrack mixt klassieke kerstklanken met moderne popinvloeden, wat bijdraagt aan de frisse, maar veilige uitstraling.

Opvallend is hoe trouw de film visueel blijft aan de illustraties van Dr. Seuss, zonder diens narratieve brutaliteit volledig te omarmen. Het resultaat voelt als een eerbetoon dat vooral mikt op comfort.

OmniGuide-rating

★★★★☆

⭐⭐⭐⭐☆

Afsluitende duiding

The Grinch (2018) is geen gedurfde herinterpretatie en zeker geen bijtende satire. Wat de film wel biedt, is een technisch verzorgde, warmbloedige kerstvertelling die inzet op empathie en herkenbaarheid. Voor wie hoopt op scherpe humor of subversieve energie blijft het resultaat wat braaf. Maar als eigentijdse familiefilm met een zacht kloppend hart weet deze Grinch zijn doel te raken, zonder het origineel geweld aan te doen.