Een Epos van Misdaad en Nostalgie: Once Upon a Time in America (1984)

Een Meesterwerk in de Schaduw van de Amerikaanse Droom

Once Upon a Time in America is een misdaadepos van de legendarische Italiaanse regisseur Sergio Leone, die beroemd werd door zijn iconische Spaghetti Westerns. Met deze film waagde Leone zich aan een ander soort westerse frontier: de donkere en complexe straten van New York City in de eerste helft van de 20e eeuw. De film, die zich uitstrekt over een periode van bijna vijftig jaar, vertelt het verhaal van een groep Joodse gangsters, geleid door de introspectieve en melancholische David "Noodles" Aaronson, briljant gespeeld door Robert De Niro.

Verhaal en Thema's

Het verhaal van Once Upon a Time in America is een kroniek van ambitie, vriendschap, verraad en de onvermijdelijke tol van tijd. Het plot volgt Noodles en zijn vriend Max (James Woods) van hun jeugd in de sloppenwijken van New York tot hun opkomst als machtige figuren in de georganiseerde misdaad tijdens de drooglegging. De narratieve structuur van de film is non-lineair, met flashbacks en flash-forwards die de kijker heen en weer slingeren tussen verschillende tijdsperiodes. Deze benadering versterkt het gevoel van nostalgie en verloren tijd, centrale thema's die door de hele film heen verweven zijn.

De film behandelt niet alleen de persoonlijke verhoudingen tussen de personages, maar ook bredere thema's zoals de illusie van de Amerikaanse droom, het verval van vriendschappen door macht en hebzucht, en de onontkoombare gevolgen van keuzes uit het verleden. Het is een verhaal over herinneringen, vaak gepresenteerd in wazige, dromerige sequenties die suggereren dat het verleden net zo vluchtig is als de opiumrook die Noodles soms inademt.

Acteerprestaties en Regie

Robert De Niro levert een van zijn meest gedenkwaardige vertolkingen als Noodles, een complexe mix van medeleven en meedogenloosheid. James Woods is even indrukwekkend als de ambitieuze en soms meedogenloze Max. De chemie tussen de twee hoofdrolspelers is overtuigend en draagt bij aan de geloofwaardigheid van hun langdurige, zij het tumultueuze, vriendschap.

Sergio Leone's regie is visueel adembenemend, met een scherp oog voor detail en historische nauwkeurigheid. Elk frame van de film voelt zorgvuldig gecomponeerd, van de straten van het oude New York tot de weelderige interieurs. Leone's gebruik van lange takes en brede shots versterkt het epische gevoel van de film en laat de kijker volledig onderdompelen in de tijd en plaats.

Muziek: De Magie van Ennio Morricone

De film wordt verder versterkt door de prachtige muziek van Ennio Morricone, een van de grootste filmcomponisten aller tijden. Zijn melancholische en dromerige score vangt perfect de emotionele lading van de film en voegt een extra laag van diepte en nostalgie toe aan de beelden. Het hoofdthema, met zijn weemoedige panfluitmelodie, is onvergetelijk en roept onmiddellijk gevoelens van vervlogen tijden en verloren dromen op.

Ontvangst en Invloed

Bij de oorspronkelijke release in 1984 werd Once Upon a Time in America bewerkt tot een kortere versie van 139 minuten voor het Amerikaanse publiek, wat leidde tot verwarring en negatieve recensies. De volledige versie van 229 minuten, die later werd uitgebracht, werd echter geprezen als een meesterwerk en een van de beste misdaadfilms ooit gemaakt. Critici prijzen de film om zijn diepgang, cinematografie, en de indrukwekkende vertolkingen van de cast.

Conclusie

Once Upon a Time in America is meer dan alleen een gangsterfilm; het is een reflectie op het leven, de tijd en de onmogelijkheid om aan het verleden te ontsnappen. Sergio Leone's finale film is een melancholische meditatie over verloren jeugd en onvoltooide dromen, verpakt in de vorm van een misdaadepos. Het is een film die zowel hartverscheurend als prachtig is, en die blijft resoneren lang nadat de aftiteling is afgelopen.

Beoordeling

Op basis van recensies van gerenommeerde platforms en eigen evaluatie geven wij de film:

★★★★☆ (4 van de 5 sterren)