Frankenstein (2025): Guillermo del Toro’s tragische ode aan het monster in onszelf

Met Frankenstein (2025) keert Guillermo del Toro terug naar een obsessie die al zijn werk doordesemt: de eenzame buitenstaander, gevormd door menselijke hoogmoed en moreel falen. Mary Shelley’s oertekst is al talloze keren verfilmd, maar zelden met zoveel ernst, empathie en visuele verfijning. Del Toro maakt geen horrorfilm in klassieke zin, maar een gotisch tragediedrama dat de mythe ontdoet van sensatie en haar opnieuw menselijk maakt.

Verhaal en toon

Het uitgangspunt is bekend. Victor Frankenstein, verteerd door intellectuele ambitie en persoonlijke trauma’s, schept leven waar geen leven had mogen ontstaan. Zijn Creatie, verstoten nog voor ze begrepen kan worden, ontwikkelt zich in afzondering tot een wezen dat even gevoelig als gevaarlijk is.

Del Toro kiest nadrukkelijk voor een ingetogen toon. Het verhaal ontvouwt zich traag, soms bijna plechtig, en legt de nadruk op morele consequenties in plaats van plotmechaniek. Het monster is hier geen symbool, maar een volwaardig personage met verlangens, schaamte en woede. De film vraagt geduld, maar beloont dat met emotionele diepgang.

Regie en spel

Oscar Isaac geeft Victor Frankenstein een breekbare intensiteit. Zijn wetenschapper is geen maniak, maar een man die zichzelf overschat en daar langzaam door verteerd wordt. Jacob Elordi verrast als de Creatie: fysiek imposant, maar spelend met minimale middelen. Zijn lichaamstaal en stemgebruik maken het personage even tragisch als dreigend.

Del Toro’s regie is beheerst en persoonlijk. Hij vermijdt schokeffecten en vertrouwt op sfeer, timing en betekenisvolle stiltes. De band tussen maker en schepping vormt het morele zwaartepunt van de film, zonder dat dit expliciet wordt uitgesproken.

Stijl en thematiek

Visueel is Frankenstein onmiskenbaar een del Toro-film. Barokke decors, tastbare texturen en een kleurpalet van winterse grijstinten en warm kaarslicht creëren een wereld die tegelijk sprookjesachtig en verstikkend aanvoelt. De praktische effecten geven de Creatie een fysieke aanwezigheid die digitale perfectie bewust mijdt.

Thematisch draait alles om verantwoordelijkheid. Niet de daad van schepping is de kern, maar het falen om zorg te dragen voor wat men in de wereld zet. Del Toro verbindt Shelley's ideeën moeiteloos aan hedendaagse vragen over wetenschap, maakbaarheid en morele lafheid.

Context en opvallende details

Dit project is al decennia een droom van del Toro en voelt daardoor uitzonderlijk persoonlijk. De film sluit inhoudelijk aan bij zijn eerdere werk waarin monsters vaak moreel zuiverder blijken dan de mensen om hen heen. Ook opvallend is de keuze om bepaalde iconische elementen uit eerdere verfilmingen bewust weg te laten, waardoor Frankenstein zich losmaakt van het culturele clichébeeld.

De kritische ontvangst wijst op grote waardering voor de artistieke visie en thematische ernst, met kanttekeningen bij het trage tempo en de zware toon. Voor sommigen is dit geen toegankelijke film, maar wel een die blijft hangen.

⭐ OmniGuide-rating

★★★★☆ (4 van de 5 sterren)
Frankenstein (2025) is een rijke, bedachtzame herinterpretatie die meer vraagt dan vermaakt. Guillermo del Toro levert geen definitieve verfilming van Shelley’s roman, maar wel een van de meest volwassen en empathische.

Afsluitende duiding

Deze Frankenstein is geen film voor wie op zoek is naar klassieke horror of spektakel. Het is een melancholische reflectie op schepping en verwaarlozing, gedragen door sterke vertolkingen en een uitgesproken visie. Del Toro toont dat het echte monster zelden degene is die we het eerst aanwijzen.