Last Christmas (2019): een kerstfilm met een onverwachte hartslag

Last Christmas is op het eerste gezicht precies wat je verwacht van een romantische kerstfilm: Londen in winterlicht, kerstmuziek op elke straathoek en twee mensen die elkaar vinden wanneer ze het zelf het minst verwachten. Toch schuilt er onder die vertrouwde façade meer ambitie dan het genre doorgaans biedt. Regisseur Paul Feig en scenarioschrijvers Emma Thompson en Bryony Kimmings proberen een klassieke feelgoodfilm te combineren met melancholie, schuldgevoel en een narratieve twist die het publiek verdeelde.

Verhaal en toon

De film volgt Kate, een jonge vrouw die werkt in een kitscherige kerstwinkel en haar leven zichtbaar niet op orde heeft. Ze drinkt te veel, saboteert relaties en lijkt vast te zitten in een cyclus van zelfdestructie. Wanneer ze Tom ontmoet, een ogenschijnlijk zorgeloze man die haar uitdaagt om anders naar zichzelf en de wereld te kijken, krijgt het verhaal de contouren van een conventionele romcom.

Wat Last Christmas onderscheidt, is de ondertoon van existentiële weemoed. De film balanceert voortdurend tussen lichtheid en zwaarte. Niet elke toonwisseling is even subtiel, maar het lef om binnen een commercieel kerstformat ruimte te maken voor verlies, identiteit en herstel verdient erkenning.

Regie en spel

Emilia Clarke draagt de film vrijwel volledig. Ze speelt Kate met een combinatie van charmante onbeholpenheid en onderdrukte pijn, waardoor het personage meer wordt dan een verzameling romcom-trekjes. Haar komische timing is scherp, maar vooral haar kwetsbaarheid geeft de film emotionele geloofwaardigheid.

Henry Golding fungeert als rustpunt tegenover Clarke’s chaos. Zijn spel is ingetogen, soms zelfs afstandelijk, wat achteraf bezien functioneel blijkt. Emma Thompson, die ook meeschreef aan het сценарио, levert als Kate’s moeder een bijrol af die warmte en culturele spanning toevoegt zonder in karikatuur te vervallen.

Stijl en thematiek

Visueel kiest Last Christmas voor een herkenbaar, warm kleurenpalet met Londen als sprookjesachtig decor. De soundtrack leunt zwaar op het oeuvre van George Michael, wiens muziek niet alleen sfeerbepalend is, maar thematisch verweven raakt met het verhaal. Dat werkt niet altijd subtiel, maar wel oprecht.

Thematisch draait de film om tweede kansen, schuld en de vraag wat het betekent om echt aanwezig te zijn in je eigen leven. De bekende plottwist – die bij sommigen weerstand opriep – herkadert het hele verhaal en geeft retrospectief betekenis aan ogenschijnlijk luchtige scènes. Niet iedereen zal die keuze waarderen, maar ze maakt de film in elk geval onderscheidend binnen het genre.

Context en opvallende details

Last Christmas werd ontvangen met gemengde reacties. Veel waardering ging uit naar Clarke’s performance en de emotionele ambitie van het script, terwijl de narratieve wending en het soms rommelige tempo kritiek opriepen. In retrospectief is het een film die meer discussie oproept dan de gemiddelde kerstromcom, en juist daardoor beter blijft hangen.

Opmerkelijk is dat Emma Thompson het idee voor de film baseerde op gesprekken met George Michael zelf, die vóór zijn overlijden zijn zegen gaf aan het project. Dat geeft de film, ondanks zijn commerciële verpakking, een persoonlijk randje.

⭐ OmniGuide-rating

★★★★☆
4 van 5 sterren

Afsluitende duiding

Last Christmas is geen perfecte film en zeker geen veilige. De mix van romantiek, kerstsentiment en existentiële zwaarte voelt soms onevenwichtig, maar juist die rafelrandjes maken hem interessanter dan zijn genregenoten. Wie bereid is zich over te geven aan een kerstfilm met een melancholisch hart en een gedurfde structuur, vindt hier meer dan alleen warme chocolademelk en voorspelbare liefde.