Office Space (1999): De ultieme satire op kantoorabsurditeit

Een trage start, een cultklassieker als eindbestemming

Toen Office Space in 1999 uitkwam, sloeg de film commercieel gezien nauwelijks aan. De recensies waren gemengd en de bioscoopopbrengst bleef steken rond de 12 miljoen dollar—nog geen groot succes voor een studiofilm. Maar waar veel titels uit die tijd zijn vergeten, groeide Office Space via DVD en televisie uit tot een geliefde cultklassieker. Regisseur Mike Judge, bekend van Beavis and Butt-Head en later Idiocracy, zette met deze film een geestige en herkenbare satire neer over de dagelijkse sleur van het kantoorleven.

Plot in een notendop

Het verhaal draait om Peter Gibbons (Ron Livingston), een softwareontwikkelaar die volledig is uitgeblust door zijn baan bij Initech, een bedrijf dat zo kleurloos is als zijn cubicle. Na een mislukte hypnosesessie waarbij zijn therapeut overlijdt, verandert Peter in een man die zich nergens meer druk om maakt. Hij begint te laat te komen, negeert e-mails en wordt – ironisch genoeg – juist gepromoveerd vanwege zijn nieuwe, “authentieke” houding. Samen met twee collega's besluit hij het systeem een hak te zetten in een plan dat natuurlijk totaal uit de hand loopt.

Kantoorhumor met een scherpe rand

Office Space is geen lach-of-ik-schiet komedie; de humor zit hem vooral in de droge observaties van het kantoorleven. Wie ooit een teammeeting heeft meegemaakt die nergens toe leidde, of gek werd van eindeloze e-mails over TPS-rapporten, zal zich in deze film moeiteloos herkennen. Het personage Bill Lumbergh (Gary Cole), de monotone en passief-agressieve manager, is inmiddels legendarisch in de meme-cultuur. En dan hebben we het nog niet gehad over de faxmachine-scène, die bijna ritueel aanvoelt voor iedereen met een haat-liefdeverhouding met kantoorapparatuur.

Cast en acteerwerk

Ron Livingston draagt de film met een ogenschijnlijk eenvoudige maar precies juiste vertolking van een man die zich losmaakt van sociale conventies. Jennifer Aniston speelt Joanna, zijn love interest, in een rol die haar post-Friends carrière mede richting gaf. Andere memorabele rollen zijn van Stephen Root als de onvergetelijke Milton (de man met de rode nietmachine) en David Herman als de snel geïrriteerde Michael Bolton – niet de zanger, wel het slachtoffer van eindeloze verwarring daarover.

Interessante weetjes

• De rode Swingline nietmachine van Milton bestond oorspronkelijk niet in het rood. Swingline kreeg zoveel vragen naar het model dat ze het later speciaal in die kleur zijn gaan produceren.

• De film werd grotendeels opgenomen in Austin, Texas, niet in Silicon Valley zoals veel kijkers aannamen.

• Hoewel de film geen direct vervolg kreeg, beschouwde Mike Judge zijn latere film Idiocracy als een soort spiritueel broertje van Office Space.

Hoe scoort Office Space bij critici en publiek?

De film kreeg een gematigde ontvangst bij de release, maar is met de jaren steeds hoger gewaardeerd. Dit laten de scores zien:

• Tomatometer (critici): 81%

• Audience Score: 93%

• Metascore: 68/100

• User Score (Metacritic): 9.0/10

• Gemiddelde Letterboxd-score: 3.8/5

OmniGuide beoordeling

Office Space is een film die alleen maar beter is geworden met de jaren. De trage opbouw en het droge tempo kunnen even wennen zijn voor nieuwe kijkers, maar de scherpe humor, memorabele personages en treffende observaties maken het een must-see voor iedereen die ooit in een kantoor heeft gewerkt (of er een hekel aan heeft). De film verdient zijn status als cultklassieker volledig.

⭐️⭐️⭐️⭐️☆ (4 van 5 sterren)