Sterrenensemble zonder samenhang: New Year’s Eve (2011) mist de magie

Met New Year’s Eve probeerde regisseur Garry Marshall het succes van Valentine’s Day te herhalen: een mozaïekfilm waarin talloze personages elkaar losjes kruisen op een symbolisch moment. Ditmaal vormt oudejaarsavond in New York het decor. Het resultaat is een film vol bekende gezichten, goede bedoelingen en sentimentele ambities, maar ook een die vooral laat zien hoe moeilijk het is om warmte en betekenis af te dwingen.

Verhaal en toon

De film volgt meer dan tien verhaallijnen die zich allemaal afspelen in de laatste uren van het jaar. Van een terminaal zieke man die Times Square nog één keer wil zien, tot een gescheiden moeder die worstelt met haar tienerdochter, en van een gevallen popster tot een overwerkte eventmanager die verantwoordelijk is voor de iconische nieuwjaarsbal.

De toon is consequent licht en veilig. Conflicten worden snel geïntroduceerd en nog sneller opgelost. Emotionele momenten voelen daardoor vaak afgeraffeld, alsof de film bang is om te lang stil te staan bij echte pijn of twijfel. Alles moet uiteindelijk uitmonden in verzoening, romantiek of een symbolisch nieuw begin.

Regie en spel

Garry Marshall vertrouwt volledig op zijn cast om de film te dragen. Die cast is indrukwekkend op papier: onder anderen Michelle Pfeiffer, Robert De Niro, Jessica Chastain, Halle Berry en Jon Bon Jovi duiken op. Individueel doen zij wat ze kunnen met het materiaal, maar geen enkel personage krijgt genoeg ruimte om echt te blijven hangen.

Het probleem is niet zozeer het acteerwerk, maar de versnippering. De film springt zo vaak van verhaal naar verhaal dat emotionele betrokkenheid nauwelijks kan ontstaan. Sommige acteurs lijken zich daar zichtbaar doorheen te worstelen, anderen spelen op routine.

Stijl en thematiek

Thematisch draait New Year’s Eve om hoop, vergeving en tweede kansen. Dat zijn klassieke ingrediënten voor een oudejaarsfilm, maar ze worden hier zelden verdiept. De stijl is glad en voorspelbaar, met een soundtrack die gevoelens dicteert in plaats van ondersteunt.

De montage is gejaagd en benadrukt voortdurend hoe alles met alles verbonden zou zijn, zonder dat die verbondenheid echt voelbaar wordt. Wat bedoeld is als een warme ensemblefilm, voelt daardoor eerder als een checklist van emotionele momenten.

Context en opvallende details

De film werd geproduceerd in een periode waarin ensemble-romcoms met feestdagen als haakje populair waren. In vergelijking met soortgenoten valt op hoe weinig risico New Year’s Eve neemt. Kritische ontvangst wees vooral op het gebrek aan samenhang en diepgang, terwijl publiekswaarderingen vooral leunden op de herkenbaarheid en de sterrencast.

Interessant detail is dat New York zelf nauwelijks als personage functioneert. Waar de stad vaak een eigen energie toevoegt, blijft zij hier vooral een decor voor losse scènes.

OmniGuide-rating

★★☆☆☆

Afsluitende duiding

New Year’s Eve is een film die liever behaagt dan verrast. Voor wie genoeg heeft aan een reeks korte, veilige verhaaltjes met bekende acteurs, biedt de film vluchtig vermaak. Voor de kritische kijker blijft vooral het gevoel hangen dat hier meer in had gezeten. Oudejaarsavond staat symbool voor reflectie en verandering, maar deze film durft geen van beide echt aan.