The Greatest Showman (2017): spektakel met een gouden randje

The Greatest Showman uit 2017 is een film die vanaf de eerste seconde inzet op grootsheid. Regisseur Michael Gracey, afkomstig uit de wereld van visuele effecten en commercials, maakt zijn speelfilmdebuut met een musical die niet zozeer mikt op historische nauwkeurigheid, maar op emotionele impact. Het resultaat is een uitbundig, ritmisch en opvallend zelfverzekerd eerbetoon aan verbeelding, outsiders en het idee van zelfverzonnen succes.

Geïnspireerd door het leven van P.T. Barnum, de negentiende-eeuwse showman achter het beroemde circus, kiest de film nadrukkelijk voor mythevorming boven biografie. Dat levert een werk op dat door critici verdeeld werd ontvangen, maar door het publiek massaal werd omarmd.

Verhaal en toon

De film volgt Phineas Taylor Barnum (Hugh Jackman), een ambitieuze dromer die zich vanuit armoede omhoogwerkt tot impresario van een spektakel vol zonderlinge artiesten. Dwergen, baardvrouwen en andere buitenbeentjes vormen de kern van zijn show, die Barnum presenteert als een viering van het afwijkende.

De toon is consequent optimistisch en groots aangezet. Conflict en morele ambiguïteit worden nooit te zwaar aangezet; zelfs Barnums egoïsme en opportunisme krijgen een zachte landing. Dat maakt het verhaal toegankelijk, maar ook enigszins gladgestreken. Wie zoekt naar historische scherpte of psychologische diepgang, komt bedrogen uit. Wie zich wil laten meeslepen door emotie en muziek, zit hier goed.

Regie en spel

Hugh Jackman is het kloppend hart van de film. Zijn charisma, zang en fysieke aanwezigheid dragen het project moeiteloos. Jackman speelt Barnum niet als een dubieuze manipulator, maar als een bezielde visionair, wat veel zegt over de morele keuzes van de film.

Zendaya en Zac Efron zorgen samen voor een van de meest overtuigende emotionele lijnen, met een romantische subplot die oprecht en energiek aanvoelt. Michelle Williams geeft Barnums echtgenote warmte en melancholie, al blijft haar personage ondergeschikt aan het spektakel. Rebecca Ferguson maakt indruk in haar zangnummers, al komt haar personage dramaturgisch minder goed uit de verf.

Stijl en thematiek

Visueel is The Greatest Showman strak, kleurrijk en ritmisch gemonteerd. Gracey’s achtergrond in visuele effecten is duidelijk zichtbaar in de choreografie en camerabewegingen, die voortdurend in dienst staan van dynamiek. De musicalnummers zijn modern vormgegeven, met popinvloeden die bewust breken met klassieke Broadway-tradities.

Thematisch draait de film om acceptatie, zelfexpressie en het recht om gezien te worden. Deze boodschap wordt er dik bovenop gelegd, maar werkt dankzij de oprechte energie van de cast en de aanstekelijke muziek. De soundtrack groeide uit tot een cultureel fenomeen en gaf de film een lange adem, ver voorbij de oorspronkelijke bioscooprelease.

Context en opvallende details

Opvallend is hoe The Greatest Showman na een aarzelende start uitgroeide tot een publiekslieveling. Mond-tot-mondreclame en de populariteit van de soundtrack zorgden voor een ongebruikelijk lange levensduur. Professionele recensies waren kritischer, vooral over het simplistische script en de verheerlijking van Barnum, maar prezen vrijwel unaniem de muziek, energie en uitvoeringen.

De film past in een bredere trend van moderne musicals die klassieke structuren combineren met hedendaagse popmuziek, en heeft daarin een duidelijke stempel gedrukt.

OmniGuide-rating

⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ☆

Afsluitende duiding

The Greatest Showman is geen genuanceerd historisch portret en pretendeert dat ook niet te zijn. Het is een emotionele, energieke musical die gelooft in de kracht van spektakel en gemeenschap. De film kiest consequent voor gevoel boven feit, voor ritme boven reflectie. Dat maakt hem soms oppervlakkig, maar zelden saai.

Voor wie openstaat voor een moderne musical met grootse nummers en een uitgesproken hart is dit een meeslepende ervaring, gedragen door charisma en muzikaal vakmanschap. OmniGuide waardeert de film niet om zijn diepgang, maar om zijn overtuiging.