The Hustle (2019): Oplichting met hoge hakken, maar lage inzet

Met The Hustle waagt regisseur Chris Addison zich aan een gender-swapped remake van de klassieke oplichterskomedie Dirty Rotten Scoundrels uit 1988. Anne Hathaway en Rebel Wilson nemen de rollen over van Michael Caine en Steve Martin, ditmaal als twee vrouwelijke con artists die het luxe zuiden van Frankrijk gebruiken als speelveld. Het uitgangspunt belooft een frisse draai, maar de uitvoering blijkt minder scherp dan gehoopt.

Verhaal en toon

De film draait om het contrast tussen Josephine Chesterfield, een verfijnde, elitair opererende meesteroplichtster, en Penny Rust, een luidruchtige, straatwijze fraudeur met een voorkeur voor snelle trucs. Wanneer Penny in Josephines territorium belandt, ontstaat een rivaliteit die uitmondt in een weddenschap: wie als eerste een naïeve techmiljonair weet te bedotten, mag blijven.

De toon is breed en expliciet gericht op komedie, met veel nadruk op fysieke humor en karikaturale situaties. Waar het origineel leunde op timing en subtiele escalatie, kiest The Hustle vaker voor snelle grappen en uitgesproken types. Dat levert af en toe een glimlach op, maar zelden echte verrassing.

Regie en spel

Anne Hathaway speelt Josephine met zichtbaar plezier en een zekere zelfspot, inclusief een bewust overdreven Britse dictie en aristocratische houding. Rebel Wilson blijft trouw aan haar bekende persona: grofgebekt, fysiek en schaamteloos. Hun chemie werkt wisselend; soms vullen ze elkaar aan, soms lijken ze in verschillende films te spelen.

De regie van Addison, afkomstig uit de Britse satirehoek, mist hier de scherpte die zijn achtergrond doet vermoeden. Scènes worden functioneel afgewerkt, maar zelden creatief ingezet om het komische potentieel te vergroten.

Stijl en thematiek

Visueel leunt de film zwaar op ansichtkaartachtige luxe: jachten, couture en zonovergoten terrassen. Dat past bij het genre, maar wordt nooit ironisch of kritisch ingezet. Thematisch flirt The Hustle met ideeën over klasse, gender en macht, maar durft die niet echt uit te diepen. De film kiest consequent voor de veilige grap boven de scherpe observatie.

Opvallend is dat sommige humor inmiddels gedateerd aanvoelt, met name waar lichamelijke beperkingen of stereotypen als punchline worden gebruikt. Dat wringt met de poging om het verhaal een moderne, vrouwelijke invalshoek te geven.

Context en opvallende details

The Hustle verscheen in een periode waarin veel klassieke films werden herwerkt met een genderwissel, vaak met wisselend succes. De reacties van critici en publiek waren overwegend lauw: men prees de inzet van de hoofdrolspelers, maar bekritiseerde het scenario vanwege voorspelbaarheid en gebrek aan scherpte. De film behaalde commercieel een bescheiden resultaat, maar wist geen blijvende indruk achter te laten binnen het komediegenre.

OmniGuide-rating

★★☆☆☆

Afsluitende duiding

The Hustle is geen ramp, maar ook geen herontdekking van een klassiek concept. De film leunt te zwaar op bekende grappen en vertrouwde typetjes om echt te verrassen. Hathaway en Wilson doen wat ze kunnen met het materiaal, maar worden gehinderd door een scenario dat zelden boven middelmaat uitstijgt. Voor wie luchtige komedie zoekt zonder al te hoge verwachtingen, valt er iets te halen. Voor de kritische filmliefhebber blijft vooral het gevoel hangen dat hier meer in had gezeten.