The Lost Daughter (2021): Een diepgaande psychologische verkenning van moederschap

Maggie Gyllenhaal maakte met The Lost Daughter haar indrukwekkende regiedebuut. De film, gebaseerd op de gelijknamige roman van Elena Ferrante, is een introspectieve en emotioneel geladen karakterstudie over moederschap, schuld en de complexiteit van vrouwelijke identiteit. Met een ijzersterke cast en een beklemmende sfeer biedt de film een ervaring die zowel fascineert als ongemakkelijk aanvoelt.

Moederschap zonder filter

In The Lost Daughter volgen we Leda Caruso (Olivia Colman), een Britse professor die alleen op vakantie gaat naar een Grieks eiland. Wat begint als een rustige ontsnapping verandert al snel wanneer ze gefascineerd raakt door een jonge moeder, Nina (Dakota Johnson), en haar dochter. Deze ontmoeting roept herinneringen op aan Ledas eigen verleden als jonge moeder, waarbij haar gecompliceerde gevoelens en onverwerkte trauma’s langzaam naar de oppervlakte komen.

Door middel van flashbacks zien we een jonge Leda (gespeeld door Jessie Buckley) die worstelt met de balans tussen haar academische ambities en haar moederschapsverantwoordelijkheden. Haar beslissingen uit het verleden werpen een schaduw over haar heden, en terwijl haar obsessie met Nina groeit, worden de psychologische spanningen in de film steeds intenser.

---

Olivia Colman schittert opnieuw

Olivia Colman levert een fenomenale prestatie als de getormenteerde Leda. Haar subtiele gezichtsuitdrukkingen en het onderdrukte verdriet in haar ogen maken van haar een complexe en intrigerende protagonist. Jessie Buckley, die de jongere versie van Leda speelt, brengt een even sterke prestatie en weet de worsteling en innerlijke strijd van haar karakter op een meeslepende manier over te brengen.

Dakota Johnson verrast in haar rol als Nina, een jonge moeder die gevangen lijkt in haar eigen situatie. Ed Harris en Paul Mescal vullen de bijrollen uitstekend in, maar het is vooral het spel tussen Colman en Johnson dat de film zijn emotionele kern geeft.

---

Sfeervol en beklemmend gefilmd

Maggie Gyllenhaal kiest voor een subtiele, bijna voyeuristische stijl, waardoor de kijker zich een stille observator voelt in Ledas gedachtenwereld. De cinematografie van Hélène Louvart (Never Rarely Sometimes Always) speelt hierbij een belangrijke rol. De beelden van zonovergoten stranden contrasteren met de onderliggende spanning, waardoor de film een beklemmende sfeer krijgt.

De soundtrack is spaarzaam maar doeltreffend, met muziek die de onderhuidse spanning versterkt zonder te overheersen. Gyllenhaal neemt de tijd om scènes te laten ademen, wat bijdraagt aan de introspectieve toon van de film.

Een gewaagde blik op moederschap

Wat The Lost Daughter zo intrigerend maakt, is de onconventionele manier waarop het moederschap wordt benaderd. De film schuwt niet om de donkere kanten ervan te tonen: de beklemming, de schuldgevoelens en de momenten waarop iemand misschien liever ontsnapt. Dit maakt Leda geen sympathieke protagonist in de traditionele zin, maar juist een fascinerend en menselijk personage.

Gyllenhaal weet de complexe emoties van Ferrantes roman op een indrukwekkende manier te vertalen naar het scherm. In tegenstelling tot veel films over moederschap, wordt hier niet gewerkt met zwart-witdenken. Leda’s keuzes zijn moreel ambigue, en dat maakt haar verhaal des te realistischer en pijnlijk herkenbaar.

Kritische ontvangst en beoordeling

De film kreeg lovende kritieken en werd genomineerd voor drie Academy Awards, waaronder Beste Actrice voor Colman en Beste Adapted Screenplay voor Gyllenhaal. Op recensiesites scoort de film uitstekend:

• Rotten Tomatoes: 94% (critici), 75% (publiek)
• Metacritic: 86/100
• Letterboxd: 3,8/5

Op basis van deze beoordelingen en de impact van de film geven wij The Lost Daughter de volgende score:

⭐⭐⭐⭐☆ (4/5)

Conclusie: Een indringend en ongemakkelijk meesterwerk

The Lost Daughter is geen lichte kost, maar een intrigerende psychologische verkenning die je nog lang bijblijft. Met fenomenale acteerprestaties, een sfeervolle regie en een gedurfde thematiek is Maggie Gyllenhaal erin geslaagd een film te maken die zowel fascinerend als ongemakkelijk is. Niet voor iedereen, maar absoluut een aanrader voor liefhebbers van diepgaande karakterstudies.