Tussen schaamte en zelfspot: The Edge of Seventeen (2016) als eerlijke coming-of-age

Met The Edge of Seventeen (2016) leverde scenarist en regisseur Kelly Fremon Craig een scherpzinnige en verrassend volwassen tienerfilm af. Wat op het eerste gezicht oogt als een klassieke coming-of-age, ontvouwt zich al snel als een geestige maar ook pijnlijk herkenbare studie van adolescentie, rouw en zelfbeeld. De film vond bij verschijnen brede waardering vanwege zijn intelligente scenario, trefzekere humor en een hoofdrol die moeiteloos tussen kwetsbaarheid en sarcasme laveert.

Verhaal en toon

Centraal staat Nadine Franklin, een zeventienjarige die zichzelf ziet als een sociale mislukking. Wanneer haar beste vriendin een relatie begint met haar oudere broer, stort haar toch al wankele wereldbeeld volledig in. The Edge of Seventeen kiest nadrukkelijk voor het perspectief van Nadine, inclusief haar overdrijvingen, egocentrisme en emotionele achtbaan. De toon is bijtend en droogkomisch, maar nooit cynisch. Onder de grappen sluimert voortdurend een diepere melancholie, gevoed door onverwerkte rouw en een hardnekkig gevoel van vervreemding.

Regie en spel

Kelly Fremon Craig toont een opvallend zeker regiedebuut. Ze balanceert moeiteloos tussen humor en ernst en weet precies wanneer een scène moet worden uitgespeeld en wanneer juist niet. Hailee Steinfeld draagt de film met een prestatie die door critici breed werd gezien als een van haar beste. Haar Nadine is irritant, ontwapenend en pijnlijk eerlijk tegelijk. Woody Harrelson zorgt als cynische geschiedenisleraar voor droogkomische tegenwind, terwijl Kyra Sedgwick en Blake Jenner de familiale spanningen geloofwaardig inkleuren zonder in karikatuur te vervallen.

Stijl en thematiek

De film onderscheidt zich vooral door zijn scenario. Dialogen voelen scherp, ritmisch en levensecht, zonder de bedachtzaamheid die het genre soms plaagt. Thema’s als zelfhaat, eenzaamheid en het verlangen om gezien te worden krijgen ruimte zonder zwaar aangezet te worden. The Edge of Seventeen toont adolescentie niet als een aaneenschakeling van grote momenten, maar als een rommelige, soms beschamende overgangsfase waarin niemand precies weet wat hij doet.

Context en opvallende details

Binnen het coming-of-age-genre werd de film vaak vergeleken met moderne klassiekers, maar hij onderscheidt zich door zijn vrouwelijke perspectief en eigentijdse gevoeligheid. De productie werd geprezen om zijn strakke montage en het vertrouwen in dialoog boven plotmechaniek. Opvallend is ook hoe de film weigert om Nadine volledig sympathiek te maken; juist haar tekortkomingen vormen de kern van de emotionele impact.

OmniGuide-rating

★★★★☆

Afsluitende duiding

The Edge of Seventeen is een intelligente, geestige en oprechte film over het ongemak van opgroeien. Dankzij een messcherp script en een overtuigende hoofdrol blijft de film ver verwijderd van genreconventies en sentiment. Het resultaat is een coming-of-age die niet wil troosten, maar wel begrijpt, en juist daardoor blijft hangen.