Warfare (2025): rauwe oorlogsfilm die iedere vorm van heroïek afpelt

Met Warfare levert Alex Garland opnieuw een compromisloze film af die weigert om oorlog te romantiseren. Na zijn eerdere werk op het snijvlak van genre en maatschappelijk commentaar richt hij zich hier op moderne oorlogsvoering, zonder grootse speeches of sentimentele heldenbogen. Warfare is strak, beklemmend en opvallend ontdaan van opsmuk. Het resultaat is een film die minder wil imponeren dan ontregelen.

Verhaal en toon

Warfare volgt een kleine eenheid soldaten tijdens een militaire operatie die langzaam ontspoort. Het verhaal is bewust minimaal gehouden: geen uitgebreide achtergrondverhalen, geen duidelijke slechterik, geen afgeronde catharsis. De film plaatst de kijker midden in de chaos en desoriëntatie van het conflict, waar beslissingen onder extreme druk worden genomen en morele helderheid steeds verder vervaagt.

De toon is meedogenloos sober. Stiltes zijn minstens zo belangrijk als actie, en geweld wordt nooit spectaculair in beeld gebracht. Elke confrontatie voelt willekeurig en definitief, precies zoals de film oorlog wil laten voelen.

Regie en spel

Garlands regie is beheerst en klinisch. Hij vertrouwt op observatie in plaats van manipulatie en laat scènes vaak langer doorlopen dan comfortabel is. Die keuze versterkt het gevoel van uitputting en mentale ontwrichting.

De cast, bestaande uit zowel gevestigde namen als relatief onbekende acteurs, functioneert als collectief. Niemand domineert het scherm; individualiteit lost langzaam op in groepsdynamiek en overlevingsdrang. Het acteerwerk is consequent ingehouden, met kleine gebaren en blikken die meer zeggen dan dialogen ooit zouden kunnen.

Stijl en thematiek

Visueel kiest Warfare voor een gedempt kleurenpalet en handheld camerawerk dat de film een bijna documentaireachtige intensiteit geeft. De montage is strak maar niet sensationeel, terwijl het geluidsontwerp een cruciale rol speelt in de spanningsopbouw. Schoten, radioverkeer en ademhaling vloeien samen tot een constante auditieve druk.

Thematisch onderzoekt de film de ontmenselijking die moderne oorlogsvoering met zich meebrengt. Niet alleen voor de vijand, maar ook voor de soldaten zelf. Plicht, kameraadschap en overleven botsen voortdurend, zonder dat de film duidelijke antwoorden biedt.

Context en opvallende details

Warfare past in een bredere trend van recente oorlogsfilms die afstand nemen van klassieke narratieven en heldenverering. Professionele recensies prijzen vooral de compromisloze aanpak en de technische precisie, al wordt ook regelmatig opgemerkt dat de film emotioneel afstandelijk kan aanvoelen. Het is geen film die je meeneemt bij de hand, maar een die je dwingt om zelf positie te kiezen.

Opvallend is hoe weinig uitleg de film geeft over het grotere geopolitieke plaatje. Die afwezigheid is geen tekortkoming, maar een bewuste keuze die de ervaring vernauwt tot wat er op het moment zelf toe doet: handelen, falen, doorgaan.

⭐ OmniGuide-rating

★★★★☆

Afsluitende duiding

Warfare is geen gemakkelijke film en ook geen breed publieksvriendelijke. Wie zoekt naar emotionele ontlading of duidelijke morele kaders, zal hier weinig houvast vinden. Maar voor kijkers die geïnteresseerd zijn in een eerlijke, ongemakkelijke benadering van oorlog, is dit een indrukwekkend en consequent uitgevoerde film. Warfare blijft hangen, juist door wat hij weigert te bieden.