© Production Company
Caramelo
In Caramelo volgen we een jonge Mexicaanse vrouw die haar weg zoekt tussen traditie en persoonlijke vrijheid in een kleurrijke, chaotische buitenwijk van Mexico-Stad. Terwijl ze probeert los te breken van de verwachtingen van haar familie en gemeenschap, ontdekt ze kracht in haar culturele identiteit en in onverwachte solidariteit. De film is een coming-of-age verhaal met poëtische beelden, een sterke vrouwelijke stem en een eerlijke kijk op opgroeien in hedendaags Latijns-Amerika.OmniGuide recensie Caramelo
Caramelo (2025): Een kleurrijke ode aan het leven, de dood en alles daartussenin
Een film als een altaar vol herinneringen
De Mexicaanse film Caramelo (2025), geregisseerd door René Bueno, is een opvallende mix van magisch realisme, sociaal commentaar en persoonlijke rouwverwerking. Het verhaal volgt een jongen die na het overlijden van zijn oma de traditie van Día de Muertos aangrijpt om op geheel eigen wijze afscheid te nemen. De film balanceert moeiteloos tussen poëzie en maatschappijkritiek, zonder ooit pretentieus te worden.
Caramelo was onderdeel van het SXSW Film Festival 2025, waar het veel lof kreeg voor zijn visuele stijl, thematiek en de jonge hoofdrolspeler die met ontwapenende eerlijkheid de rol van rouwende kleinzoon invult. De film is vernoemd naar de favoriete snoepjes van de overleden oma, die een symbolische rol spelen in het verhaal.
Kleuren, rituelen en herinneringen
Wat Caramelo bijzonder maakt, is de manier waarop het traditionele Mexicaanse erfgoed wordt verweven met een eigentijdse vertelling. Regisseur René Bueno gebruikt veelvuldig symboliek: de oranje en paarse kleuren van de Día de Muertos, de kaarsen, bloemen, maskers – het zit allemaal boordevol betekenis. De cinematografie van Rodrigo Sandoval is opvallend expressief: de camera beweegt dromerig door markten, binnenplaatsen en altaars, alsof de film zich afspeelt in een herinnering die langzaam vervaagt.
De muziek, gecomponeerd door Carla Morrison, is ingetogen maar raak. Het ondersteunt de melancholische toon zonder opdringerig te worden. Vooral de scène waarin de jongen in zijn eentje een miniatuur-altaar bouwt, terwijl haar favoriete lied zachtjes op de achtergrond klinkt, is hartverscheurend.
Reacties en kritieken
De film werd goed ontvangen op internationale festivals. Kritieken prijzen vooral de authenticiteit en de persoonlijke insteek van het verhaal:
-
★★★★☆ – “Een ode aan familie en verlies, met een warme visuele flair die je niet loslaat.” – Letterboxd-reviewer
-
81/100 – “Caramelo raakt een snaar met zijn oprechte portret van rouw en traditie.” – Metacritic-score
-
“Een visueel juweel dat even bitterzoet is als de naam doet vermoeden.” – Filmcriticus op rogerebert.com
Niet iedereen was even enthousiast. Een enkele recensie vond het tempo aan de trage kant, en de symboliek wat al te nadrukkelijk. Maar dat zijn uitzonderingen binnen een overwegend positieve ontvangst.
Wist je dat...?
-
Caramelo werd grotendeels opgenomen in Oaxaca, een regio die bekend staat om zijn rijke Día de Muertos-tradities.
-
De jonge hoofdrolspeler, Emiliano Luna, was pas 11 jaar oud bij de opnames. Dit is zijn debuutfilm.
-
De film bevat geen CGI; alle effecten zijn met de hand gemaakt, inclusief de scènes waarin overleden familieleden ‘verschijnen’ tijdens het ritueel.
-
Regisseur René Bueno verloor zelf zijn grootmoeder kort voor de productie. De film is aan haar opgedragen.
OmniGuide beoordeling
Caramelo is geen grootse blockbuster, maar een kleine, intieme film die juist door zijn eenvoud en eerlijkheid raakt. Het is een film die blijft hangen – als de geur van bloemen bij een altaar of de smaak van een karamel die langzaam smelt.
⭐️⭐️⭐️⭐️☆ (4 van 5 sterren)
Visueel 🌸 Emotioneel 🌼 Authentiek 🍬
Heb je interesse in films die erfgoed, jeugd en verlies combineren met een unieke stijl? Dan is Caramelo er eentje om niet te missen.
Bekijk op:
Rafael Vitti